Είναι απ’ τις νυχτιές που την πόρτα σου, χτύπησε η μοναξιά… δεν την κάλεσες… μπήκε, χωρίς καν να σε ρωτήσει … απρόσκλητη…
Έξω, τ’ αστέρια κατέβηκαν στη γη και γέμισε η αυλή πριγκίπισσες… το φεγγάρι νότισε την ψυχή.. οι ήχοι της νυχτιάς άρχισαν το σιγανό τραγούδι τους… τα φύλλα ακολουθούν, χορεύοντας στον ρυθμό του φθινοπωρινού αέρα κι όλα μαζί, σμίξαν με τ’ όνειρο…
Μέσα στο σπίτι, η μοναξιά αραγμένη στον καναπέ, κοιτάζει αυθάδικα κατευθείαν τα μάτια σου… εκεί που καθρεπτίζετε η ψυχή σου … στεγνώνει κι η σιωπή απ’ το βλέμμα της…
Έτσι είναι μάτια μου κι οι άνθρωποι, που στο σκοτάδι επιλέγουν να ζουν, κουβαλώντας την δική τους μοναξιά…
Άνθρωποι θαμποί, που κρυφοκοιτάζουν πίσω απ’ τις σκιές… ψάχνουν για λαμπερές ψυχές, για να τις παρασύρουν με όμορφα λόγια στα δικά τους σκοτάδια, μέχρι να τις κατακτήσουν και να τις σβήσουν…
Δεν θα μάθουν ποτέ, πως… Love is a many-splendored thing… ούτε θα σου δώσουν ποτέ μια εξήγηση…
Άφησε τη μοναξιά στο σπίτι μονάχη της καυστικέ μου και βγες έξω… η πριγκίπισσά σου σε περιμένει…
Καληνύχτα σε όλους σας
Καληνύχτα στην δική μου πριγκίπισσα
Σχόλια
